حرف ها دارم و از حرف شما می ترسم

من ز فحوای کلامت به خدا می ترسم

لحظه ها گشته فنا در جهت عقربه ها

روزها از گذر ثانیه ها می ترسم

آن قدَر دلهره دارم ز فراسوی سکوت

که چو پروانه ز پژواک صدا می ترسم

گفته بودم که تو تنها نروی سوی خزر

چون ز امواج خروشان و شنا می ترسم

بوسه گیرد ز لبان تو سرِ کوچه نسیم

میل رفتن مکن ای گل ز صبا می ترسم

ای عسل نیمه شبی چاره ی دردم بنما

که من از دکتر و درمان و دوا می ترسم

قبـل ﺍﺯ ﺁﻧﯽ ﮐـﻪ نشینم نفسی ﺩﺭ ﺑـﺮﺷﺎﻥ

گل خوش منظره چیدﻡ ﭼﻮﮔﻞﻣﻨﻈﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐـﻪ مـنِ مستِ پـریشان ﺷﺪﻩ ﺍﻡ

ﻋﺎﺷﻖِ ﭼﺸﻢ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺯﻟﻒ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻨﺒﺮﺷﺎﻥ

مانده ام تا کـه مگر ﭘﻨﺠـﺮﻩ ای وا بشود

ﮐـﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﻦ ﻣـﻪ ﭘﯿﮑﺮﺷﺎﻥ

ﺣﺮﻑ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺭﺍﻫــﻢ ﻧﺪهد

ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ یک شبه ﺩﺭﻣﺤﻀﺮﺷﺎﻥ

آنقـدَر زُل بــه لب و چشـم زلالـش بـزنم

ﺗﺎ ﮐـﻪ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻏﺮﺷﺎﻥ

ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ

ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﺷﺎﻥ

ﺗﺮﺳﻢ ﺁﺧـﺮ ﻫﻤـﻪ ﺭﺍ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻫﻮﺍیی ﺑﮑﻨﺪ

ﺯﻟـﻒ بانـو ﻋﺴﻞ ﻭ ﺭﻭﺳـﺮﯼ ﺑــﺮ ﺳـﺮﺷﺎﻥ

گیرم که شکر ﻋﺎﻣﻞ بیماریِ ﻗﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بر رویلبت‌ قیمت یک ﺑﻮﺳﻪ به ﭼﻨﺪ ﺍﺳﺖ

رخسار پر از حُسن ﺗﻮ ﺍﯼ دختر ﺯﯾﺒﺎ

ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ شاخه ی گل های ﻫﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﻮﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﻍ ﺗﻮ ﭼﯿﻨﻢ

گل های‌ تنت ﺳﻬﻢ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ

ای حور بهشتی فقط از سیب تو گویم

از بس هوس آلوده و مردانه پسند است

دستم به دعا تا ﺗﻨـﺖ ﺁﺳﯿﺐ ﻧﺒﯿﻨﺪ

ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺗﻮ بگردد تنش و ﻫﺮﭼﻪ گزﻧﺪ ﺍﺳﺖ

شیرازه یِ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ مگرﺩﺍﻥ

عمریست ﮐﻪﺭﯾﺴﻤﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﭘﯿﺶﺗﻮﺑﻨﺪﺍست

ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻄﺮ ﻋﺸﻖ‌ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺍﻡ

ﺩﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﻏـﺰﺍﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ

بانو عسلـم در شب یلدا ﻧﺸﻨﯿﺪﯼ

ﻓﺮﯾﺎﺩ من و شکوه ی نی را ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺍست

آمده ام ز بیکران تا به دل تــــــو راه کنم

لحظه به لحظه را شبی در بغلت گناه کنم

لب بگــذارم ز هوس روی لــبت نفس نفس

نامــــــه ی اعمال تو را با عملم سیاه کنم

بسکه تلنگر زده ام شیشه ی بر پنجـــره را

به پرده زنبق زده ای تا که من اشتباه کنم

آینه را کــدر کند جلـوه ی لبخند ژکـــــوند

نقش رخ آینــــه را با رخ تو چو مــاه کنــم

یا که درین حال و هوا پا بنه بر مصر وجود

یا بِگذار به جای تو خانه به عمق چاه کـــنم

لحظه به لحظه ای عسل از دل و جانم آرزوست

آخرتم را به شبی به عشق تو تباه کنم

سالــــــــها رفـت و نگـــفتی که چرا غمگــــینی

کس نداند گــل حسرت ز کــــــجا می چینـــی

طــــلب عیش ز شــــــادی کن و غفلت منــــما

که شــــــبی ورطه ی غــــم را نَــــبوَد تضمینی

مگـــــر ایــــدل تو ندیدی که به دروازه ی عشق

تیغــــــه ی تیشه کــــــج آمد ز غـــــم شیرینی

چشم من رو به تو می باشد و دستم به دعــا

آرزو می کــــــنم از دل که به غـــــــم ننشینی

چون کبــــــوتر ز حوادث شده ای بی پر و بـــال

جوجــــه ی عشق تو را بــــرده مگـــر شاهینی

بایــــــد از عمق دلت درد و مـــــــــرارت بکشی

تا بــــــــروید به چمن غنچــــــه گل نسرینـــــی

ای عسل"قافله ی عـــــــمر عجـــب می گذرد"

کـــــمرم خــــم شده از ضـــــــایعه ی سنگینی

مجنـونم ﻭ ﺑــﻪ ﻋﺸﻘـﺖ بیمـــار و ﻣﺒﺘﻼﺗـﺮ

ﺁﺭﺍﯾـــــﻪ ﻫـــﺎﯼ ﭼﺸﻤـــﺖ ﺯﯾﺒﺎ ﻭ ﺩﻟــــﺮﺑﺎﺗﺮ

ﺭﻭﺯﯼ ﮐـــﻪ پا نهــادی بـر چشم بی فروغم

شد لاله های صحرا خوشرنگ و ﺑﺎ ﺻﻔـﺎﺗﺮ

ﺍﺯ ﺑﺎﻍ رویت ای گل، بُگْشا دریچــــه ای را

ﮐــــﺰ ﺩﻟﮕﺸﺎﯼ ﺷﯿــــﺮﺍﺯ ﺑـﺎﻍ ﺗــــﻮ ﺩﻟﮕﺸﺎﺗﺮ

بـاد صبــــای عـــاشق بوئیـــده دامنـت را

ای خــوش از آنکـه باشد ﺑﺎ ﺑــﻮﯾﺖ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ

ﺩﺭ ﭘـــﺎﯼ ﺑﯿﺴﺘﻮﻧﺖ ﻧﺎﻟﯿــﺪﻩ ﺍﻡ ﺑــﻪ ﻋﻤــﺮﯼ

ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﮐـــﻮﻩ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺻــﺪﺍ ﺭﺳﺎﺗﺮ

چنگ خمیـده قـــامت گاهی ﺻــﺪﺍ ﻧـﺪﺍﺭﺩ

ساز شکسته ی من ﺧـﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺑﯽ ﻧــﻮﺍﺗﺮ

دریا به جنبش آمــد وقتی عسل ﻧﻤـــﻮﺩﯼ

ﺍﻣــــﻮﺍﺝ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑـﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫــﺎ ﺭﻫـــﺎﺗﺮ